تا دست او در دست «عشق آلود» من بود - درهای شادی بر رخ ما باز میشد

دلتنگم و از گفته ام، افسوس بارد

حیرانم و از دیده ام، اندوه ریزد

بیتابم و تاب پریشانی ندارم

خاموشم و از سینه ام فریاد خیزد.

♥

در ظاهر «آرام» من طوفان «عشق» است

در «خنده» ی من گریه ی تلخی نشسته است

من در حصار «بخت بدفرجام» اسیرم

از چارسو بر من در امید بسته است

♥

روزی «من و او» «همرهان» شاد بودیم

آوای ما هر سو «طنین انداز» میشد

تا دست او در دست «عشق آلود» من بود

درهای شادی بر رخ ما باز میشد

♥

در «کوره راه» زندگی گم کردم او را

در خود نمی بینم توان جستجوئی

میخوانم او را با صدائی ضجه آلود

اما جوابی بر نمیخیزد ز سوئی

♥

او شمع گرم و روشن شب های من بود

یک لحظه غافل ماندم و آن شمع، افسرد

من زنده بودم زنده ی عشقی خدائی

بی او چه سود از «زندگی» چون عشق من «مرد»

مهدی سهیلی

7/7/1351