بیا ساقی شو و بنشان عطش را.

نگه بر «ساق» تو می لغزد ای ماه!

کسی ساقی بدین حالت ندیده

لطافت میچکد از پرتو آن

چو «مهتابی» که بر «مرمر» دمیده

♥

دو رشته «نور» از مهتاب خوش تر –

دمید از پشت «ابر» دامن تو

عطش را در نگاهم تیزتر کرد

دو جوی نور، در پیراهن تو

♥

نگاهم گردشی دارد بر این «ساق»

در آن، گاهی فراز و گه فرود است

در این ساق خیال انگیز و پرنور

صفای «ماهتاب» و لطف «رود» است

♥

چنین ساقی که مهتاب آفریند

ندیده، دیده ی مرمر تراشان

دو زانویت دو «یاقوت» لطیف است

که دل برد از کف گوهرتراشان

♥

مپوشان از نگاه پر نیازم

دو ساق روشن مهتاب وش را

عطشناکم عطشناک دو ساقت

بیا ساقی شو و بنشان عطش را.

مهدی سهیلی

اصفهان – 12/5/1351