به کام دلم، دلبری یافتم

چه شب ها که در کارگاه خیال

ز «الماس» و «مرمر» بتی ساختم

به امید وصل فرشته وشی –

بسا مرکب «آرزو» تاختم

سرانجام، صید من آمد به چنگ

ز پیروزمندی، سرافراختم

به کام دلم، دلبری یافتم

ولیکن به یک لحظه، ننواختم

***

تو بودی دلارام گمگشته ام

که یکدم به مهرت نپرداختم

ز بخت بدم، چشم جان کور بود

تو «الماس» بودی و نشناختم

ز چنگم ربودند «دزدان» تو را

در آتش چه شب ها که بگداختم

«ندامت» شرر زد به جانم که من –

تو را «برده» بودم، ولی «باختم»

مهدی سهیلی

5/7/1351