این دلم کز عاشقی ها می گریخت – بار دیگر عاشقی از سر گرفت

در سکوت انتظار روی او –

لحظه لحظه چشم من در راه بود

همچو ره پیمای شب های کویر –

آرزوی من طلوع ماه بود.

♥

در هجوم ناشکیبی های سخت –

با طنین زنگ ها، در باز شد

شهرزاد چشم او با ناز گفت: -

داستان عشق ما آغاز شد.

♥

پنجه اش چون قفل شد در پنجه ام –

خون عشقی تازه در رگ ها دوید

در دل تاریک من مهتاب شد –

تا رخ مهتابی اش در من دمید.

♥

دست هایش چون دو زنجیر طلا

نرم نرمک حلقه شد بر گردنم

در شکوه بوسه های گرم خویش –

ریخت خون زندگانی در تنم.

♥

لب چو بر می داشت از لب های من –

موج میزد عشق در سیمای او

حالتی می داد بر لب های خویش –

تا گذارم بوسه بر لب های او.

♥

او به گرمی. «بوسه ده» من «بوسه خواه»

مست بودیم از شراب بوسه ها

چون دو ماهی بود در دریای عشق –

بین لب هامان حباب بوسه ها.

♥

پر عطش لب های رخ پیمای من –

نرم نرمک بر گل رویش خزید

با سرانگشتی که برق بوسه داشت –

پنجه هایم در بن مویش خزید.

♥

سر نهادم ساعتی بر سینه اش –

خوابگاه مرمرینی داشتم

لب فشردم لحظه ای بر گونه اش –

بوسه گاه نازنینی داشتم.

♥

شیب پستانش چو کوچه باغها –

عطر مستی بخش سکر انگیز داشت

ساقی لب های او در هر نفس –

ساغری از بوسه ها لبریز داشت.

♥

لحظه ها بر هر گل باغ تنش

دو لب من، دو پر پروانه بود

مست بودم مست نکهت های او

راستی پا تا سرش گلخانه بود.

♥

از لبان بوسه بخششش – نرم، نرم

گرم شد پا تا سر من، داغ شد

«غنچه» های عشق نو، در من شکفت

«غنچه» ها «گل» گشت و گل ها «باغ» شد.

♥

وای از آن لب های شور افکن که بود –

از نسیم صبحگاهی نرم تر

بوسه بود و لذت موج نگاه –

این یک از آن، آن یک از این، گرم تر.

♥

آتش عشقش به جانم شعله ریخت

راستی در عشق ورزی داغ بود

گلرخ و گلچهره ها دیدم بسی –

او نه «یک گل»، «یک جهان گل»، «باغ» بود.

♥

گفتمش: ای ماه من، خوب آمدی –

تا بتابی در دل شب های من

تو شرابی جان من مینای توست

با لبت لبریز کن مینای من.

♥

فاش گویم: تابش عشقی بزرگ

در درونم، در وجودم در گرفت

این دلم کز عاشقی ها می گریخت –

بار دیگر عاشقی از سر گرفت

مهدی سهیلی

8/8/1351