با بوسه‌ای گرمی به او دادم با لبهای چون قند بر رویم زد لبخند

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود
از سردی افسرده و بی‌جان بود

از بهر آن سیمین بر خوشگل
از جسم و جان خود بودم غافل
می کوشیدم بهرش از جان و دل
میبردمش با خود سوی منزل

گیسویش  از باد و باران گشته آشفته
در مویش  گویی مروارید غلتان خفته
طی شد راه دشوار
آخر بر من و یار
با بوسه‌ای گرمی به او دادم
با لبهای چون قند
بر رویم زد لبخند

برد آن همه رنج و غم از یادم

گیسویش  از باد و باران گشته آشفته
در مویش  گویی مروارید غلتان خفته

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی‌جان بود

از بهر آن سیمین بر خوشگل
از جسم و جان خود بودم غافل
می کوشیدم بهرش از جان و دل
میبردمش با خود سوی منزل

گیسویش  از باد و باران گشته آشفته
در مویش  گویی مروارید غلتان خفته
طی شد راه دشوار
آخر بر من و یار
با بوسه‌ای گرمی به او دادم
با لبهای چون قند
بر رویم زد لبخند

برد آن همه رنج و غم از یادم

گیسویش  از باد و باران گشته آشفته

در مویش  گویی مروارید غلتان خفته

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی‌جان بود

از بهر آن سیمین بر خوشگل
از جسم و جان خود بودم غافل
می کوشیدم بهرش از جان و دل
میبردمش با خود سوی منزل