دسر برف با عصاره ی آلبالو

این مطلب رو از وبلاگ gouril.blogfa.com نقل میکنم:

داشتم نقشه‌ی کره‌ی زمین را بالا و پایین می‌کردم که ببینم کدام قسمت از خشکی‌های زمین به تصرف دولت‌های بین‌المللی در نیامده است. راستش را بخواهید بعد از آنکه نیم‌کره‌ی جنوبی ماه را تحت مالکیت خودم در آوردم حالا به دنبال یک کشور جدید بر روی کره‌ی زمین می‌گردم که بتوانم رئیس جمهور آن بشوم. ولی متاسفانه وضعیت زمین خیلی بغرنج‌تر از کره‌ی ماه است. سانتی‌متر به سانتی‌متر از کره‌ی زمین به تصرف آدم‌های مختلف و دولت‌هایشان در آمده است. کانادا، آمریکا، روسیه و دانمارک به نواحی شمالی و سرتاسر یخبندان کره‌ی زمین هم رحم نکرده‌اند و همه را تحت قلمروی خودشان در آورده‌اند.

نهایتا به فکر قاره‌ی جنوبگان (قطب جنوب) یا به قول فرنگی‌ها آنتارکتیکا افتادم. این قاره را در نقشه‌های متداولی که از خشکی‌های کره‌ی زمین به نمایش گذاشته‌اند نمی‌بینید. برای همین به ذهنم رسید که این قسمت از زمین به تصرف دولت‌ها در نیامده است. ولی می‌توانم شما را به صفحه‌ی ویکی‌پدیای قاره‌ی جنوبگان راهنمایی کنم تا ببینید که دولت‌ها چگونه تکه تکه‌های قاره جنوب را به تصرف خودشان در آورده‌اند. خشکی‌هایش به طرز ناعادلانه‌ای بین کشورهای بریتانیا، نیوزیلند، فرانسه، نروژ، استرالیا، شیلی و آرژانتین تقسیم شده است.

ولی به طرز شگفت‌آوری هنوز یک قسمت خیلی بزرگ از قطب جنوبگان به تصرف دولت خاصی در نیامده است و به همین خاطر من می‌توانم به راحتی نسبت به آن اعلام مالکیت کنم.

هر چند که شوربختانه (این کلمه را از کلمه بدبختانه بیشتر دوست دارم) کشور تازه تاسیس من زمین‌های مرغوبی ندارد و در واقع در کون زمین واقع شده است، با اینحال یکی از بهترین فانتزی‌های من یعنی داشتن یک کشور مستقل می‌تواند در آنجا به تحقق بپیوندد.

من و تو، روزی به آنجا خواهیم رفت و بر روی زمین‌های برفی آن یک کانکس دو اتاقه قرار می‌دهیم و در آنجا زندگی خواهیم کرد. آنجا می‌توانیم کنار شومینه‌ای که گرمایش را از منابع انرژی درونی زمین تامین می‌کند بنشینیم، به اراضی تحت مالکیت رسمی خودمان نگاه کنیم و به سلامتی کشورمان یک مقدار دسر برف با عصاره‌ی آلبالو بخوریم.