مسخره است، عبارات از عهده بیان واقعیات بر نمی آیند. باید خیلی ترسیده باشی تا معنای عبارت "عرق های سرد" را بفهمی یا خیلی مضطرب بوده باشی تا بفهمی "شکمم گره خورده" واقعاً یعنی چه. نه؟
"رها شده" نیز همین طور. چه عبارت بی نظیری، چه کسی نخستین بار آن را به کار برد؟
رها کردن طناب ها.
ترک کردن یک زن خوب.
اوج گرفتن، بال های پلیکانی خود را گشودن و در اقلیمی دیگر فرود آمدن.
نه. واقعاً، نمی توان دقیق گفت...
دام واقعی این است که واقعاً باور کنی با طناب بسته شده بودی. آدمی تصمیم هایی می گیرد، مسئولیت هایی می پذیرد و سپس چند خطری هم می کند. خانه می خرد، نوزادان را در اتاق خواب های صورتی می خواباند و هر شب در آغوش هم بسترش به خواب می رود.
آدمی از این همه به شگفت می آید... قبلاً چطور توضیح می دادیم؟ این یکی بودن را؟ بله، همین را می گفتیم وقتی خوشبخت بودیم، یا به عبارت دیگر وقتی کم تر بدبخت بودیم...
دام دیگر که تو را به سوی خود می کشد این است که فکر کنی حق داری خوشبخت باشی.
چه قدر ساده لوح هستیم. خیلی ابله هستیم اگر باور کنیم ثانیه ای می توانیم بر گذر زندگیمان مسلط شویم. جریان زندگی ما، از ما می گریزد، اما این اهمیتی ندارد.
فایده ی چندانی ندارد...
بهتر آن است که از واقعیت این گذر آگاه باشیم.
"اما" چه وقت؟
اما
مثلاً پیش از آن که اتاق خواب بچه ها را رنگ صورتی بزنیم...